کد مطلب:662 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

رهبري و زمامداري، به چه شرطي ملكوتي است و به چه شرطي ظلماني؟

اين امر (رهبري و زمامداري) يك سكّه دو چهره است كه هر دو چهره آن در كلمات ائمه طاهرين(ع) و سخنان علماي دين تبيين شده است:

اوّل: چهره ملكوتي و نوراني كه همان خلافت و جانشيني خداوند بر روي زمين است: «ألسُلطانِ ظلّ الله في الأرض يَأوي إِليه كلّ مَظلومٍ» (بحار 72/354)؛ [سلطان سايه خدا در روي زمين است كه پناهگاه هر مظلومي است.]

دوم: چهره مُلكي و ظلماني كه در كلمات امير المؤمنين(ع) از آن به «عِفْطة عِنْز» (نهج البلاغه، خطبه3 (شقشقيه)، بند 18)، «عراقِ خنريرٍ في يَد مَجْذوم» (همان، حكمت236، بند2.) و مانند آن تعبير شده است.

اگر زمامدار جامعه طغيانگر باشد و بخواهد با دام زعامت به مطامع حيواني و شهواني خود برسد، حكومت او نازلتر از آب بيني بز و پست​تر از استخوان خوك در دست بيمار مبتلا به خوره است. امّا اگر رهبري جامعه، پرخاشگر عليه ظلم و طغيان و خاضع در پيشگاه حق و برهان باشد و بخواهد مجري احكام الهي و پياده كننده سنتهاي او و احيا كننده جامعه بشري و انسانهاي حق​طلب گردد: «إِلّا أَن اُقيم حَقّاً أو أدفع باطلاً» (نهج البلاغه، خطبه33، بند2.)، زمامداري او خلافت خداوند و خود وي خليفه حق خواهد بود.

---

: آية الله جوادي آملي
حماسه و عرفان